Κύριε Πρόεδρε, αναφέρατε στην εισήγηση σας για την αλλαγή της εικόνας της χώρας στο εξωτερικό. Πράγματι, η αλλαγή της ζοφερής εικόνας της Ελλάδας στο εξωτερικό είναι ένα δικό σας έργο. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς, αλλά κατά τη γνώμη μου θα ήταν πολύ πιο ουσιαστικό αυτή η αλλαγή της εικόνας της χώρας να πήγαζε από τους Έλληνες και την Ελλάδα. Μόνο όταν συμβεί αυτό θα μπορούμε να λέμε ότι τα πράγματα έχουν ριζικά βελτιωθεί.
Κύριε Πρόεδρε, για να μπορούμε να εμπνεύσουμε πολιτικά θα πρέπει πρώτα να μπορούμε να εμπνεόμαστε.
Αυτό νομίζω ότι είναι το πιο αναγκαίο στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Διακατεχόμαστε από μια αδράνεια, από μια αδιαφορία. Από ένα πένθος. Δεν είμαστε ό, τι ήμασταν. Δεν έχουμε ούτε έμπνευση ούτε αισιοδοξία.
Το σημερινό ΠΑ.ΣΟ.Κ. φοβάται ένας φίλος δημοσιογράφος ότι θα δικαιώσει τον στίχο του Πωλ Βαλερύ: «Γεννήθηκα πολλοί και πέθανα μόνο ένας».
Στο τελευταίο του βιβλίο ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς με τον τίτλο «Η Επινόηση της ετερότητας» κάνει ορισμένες εξαιρετικές παρατηρήσεις που μας αφορούν, χωρίς να αναφέρονται σε μας. Λέει ότι οι μεγάλες έννοιες της Γαλλικής Επανάστασης αλλάζουν. Η ελευθερία γίνεται δικαίωμα στην αυτοδιαφοροποίηση. Η ισότητα, ισότητα ατομικών ευκαιριών, και η αδελφότητα πήγε στα αζήτητα.
Όμως εγώ Θέλω να σας διατυπώσω μερικές απλές απορίες. Για ποιο λόγο κάναμε τόσες πολλές εξεταστικές επιτροπές όταν γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι όσοι πολιτικοί ενέχονταν σε σκάνδαλα θα απαλλάσσονταν της τιμωρίας προφέροντας τη μαγική λέξη «παραγραφή»; Αυτό το γεγονός ακόμα και μια απαθή κοινή γνώμη την οργίζει. Όσο δεν θα μπορούμε να τιμωρήσουμε ούτε έναν από μας αυτό θα είναι η κατάρα μας και η ειρκτή μας.
Κύριε πρόεδρε, o λαός πιστεύει πια ότι όλοι είμαστε ίδιοι. Και δικαίως το νομίζει αυτό. Γιατί τα κόμματα από τα οποία προερχόμαστε, σε μεγάλο βαθμό, παραμένουν τα ίδια. Τίποτα δεν έχει αλλάξει στα κόμματα. Κι όταν τίποτα δεν αλλάζει τότε τα κόμματα τείνουν να γίνουν ίδια μεταξύ τους. Τουλάχιστον κατά το ότι ανθίστανται σθεναρά στην αλλαγή τους.
Το πιο σπουδαίο πολιτικό κείμενο του τελευταίου καιρού, ήταν για μένα ο λόγος του Χάρολντ Πίντερ στην Ακαδημία της Στοκχόλμης, στην απονομή του βραβείου Νόμπελ.
Γράφει λοιπόν ότι «η πλειονότητα των πολιτικών, σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουμε στα χέρια μας, ενδιαφέρονται όχι για την αλήθεια αλλά για την εξουσία και τη διατήρηση αυτής της εξουσίας. Για να διατηρήσουνε την εξουσία θέλουνε τους πολίτες να παραμένουν σε άγνοια, να αγνοούν την αλήθεια, ακόμα και την αλήθεια της δικής τους ζωής. Ως εκ τούτου ό,τι μας περιβάλλει είναι ένα «απέραντο υφαντό ψεμάτων από τα οποία τρεφόμαστε».
Η μόνη αλήθεια που ξέρω σήμερα εγώ γα τους Έλληνες είναι ότι οι αθώοι υποφέρουν.
Η «λέξη κλειδί» που απουσιάζει από τον ηθικό μας κώδικα είναι η λέξη συνείδηση. Συνείδηση δεν είναι μόνον η ξεκάθαρη γνώση του πόσο σοβαρό ή πόσο σημαντικό είναι κάτι. Δεν είναι μόνο η επίγνωση ή η συναίσθηση. Δεν έχει να κάνει μόνο με τις δικές μας πράξεις αλλά και με το μέτρο της ευθύνης μας για τις πράξεις των άλλων. Αυτό είναι κυρίως η συνείδηση. Ε λοιπόν, ξεκάθαρα όλοι έχουμε ευθύνη για τις πράξεις αυτών που ήταν ασυνείδητοι, γιατί ή τις ανεχόμασταν και κάναμε τα στραβά μάτια, ή δεν τις γνωρίζαμε για παρατεταμένο χρονικό διάστημα, οπότε δεν έχει νόημα η έκπληξή μας και η αθωότητα μας που είναι συζητήσιμη.
Είναι σύμπτωση ότι δεν έγινε καμία έρευνα στα ταμεία των δύο κομμάτων; Είναι σύμπτωση ότι έφυγε από την Ελλάδα ο Χριστοφοράκος το κρίσιμο διάστημα; Είναι σύμπτωση ότι έφυγαν δύο άλλα κεντρικά πρόσωπα του σκανδάλου; Αν όλα αυτά είναι συμπτώσεις τότε «πρέπει να ντρέπονται ορισμένες συμπτώσεις», όπως λέει ο Ελύτης.
Κύριε Πρόεδρε, είχατε πει παλιά: «όλα στο φως». Κάτι που άρεσε πολύ στους Έλληνες. Κι είχατε πει «προκειμένου να γίνει κάθαρση, είμαστε διατεθειμένοι να ματώσουμε». Κι αυτό άρεσε.
Πώς γίνεται όμως να λέμε «όλα στο φώς» και να μην ψάχνουμε το ταμείο μας; Αυτό για τον κόσμο, το άκουσα στην λαϊκή αγορά, δεν είναι όλα στο φώς αλλά είναι «όλα στο σκότος».
Υπηρετώ την πολιτική είκοσι δύο χρόνια. Περισσότερα απ’ όσα αφιέρωσα στην δημοσιογραφία. Θέλω να πω κάτι που το πιστεύω βαθιά κι αφορά την εσωκομματική δημοκρατία. Ποιός νέος με όνειρα και αρματωσιά γερή, θα προσέλθει στην πολιτική την ώρα που βλέπει ότι όποιος πολιτικός τολμήσει να έχει διαφορετική γνώμη διαγράφεται ή μπαίνει στο ψυγείο; Δηλαδή δεν θέλουμε την νεότητα που είναι «ισχύ φαντασίας» και «δυνατότητα ονείρου»; Την νεότητα που κομίζει το φρέσκο, το νέο, το διαφορετικό; Θα πρέπει άμεσα, και σας ταιριάζει τόσο πολύ αυτό, να κάνουμε αλλαγή καταστατικού στο ΠΑ.ΣΟ.Κ, όπου να επιτρέπονται οι διαφορετικές τάσεις μέσα στο κόμμα μας. Να νομιμοποιούνται οι διαφορετικές απόψεις. Μόνο έτσι θα γίνει ανανέωση.
Κύριε Πρόεδρε, έχοντας κρατήσει απόλυτα νηφάλια στάση όλο αυτό το διάστημα, παρόλο που η ιδιαίτερη πατρίδα μου, η Φλώρινα, μαστίζεται περισσότερο από κάθε άλλη από την κρίση, θέλω να σας πω ένα μόνο, που εσείς θα το καταλάβετε καλύτερα γιατί έχει και εθνική διάσταση.
Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι η Φλώρινα έχει διπλά δοκιμαζόμενα σύνορα και ιδιαίτερα τα σύνορα με τα Σκόπια, είναι ψυχροπολεμικά σύνορα. Τα πράγματα σήμερα είναι χειρότερα από τότε που υπήρχε το «εμπάργκο».
Τα σύνορα θωρακίζονται με ανάπτυξη κι αυτό το προϊόν είναι άγνωστο στην Φλώρινα… Τα σύνορα θωρακίζονται με φρόνημα. Κι αυτή την ώρα το φρόνημα των Φλωρινιωτών ακριτών είναι καταρρακωμένο.
Σας αναφέρω τηλεγραφικά τα καθηλωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Φλωρινιώτες. Ανεργία: Η Φλώρινα είναι πρωταθλήτρια στην Ευρωπαϊκή Ένωση. «Εγνατία Οδός»: η Φλώρινα είναι ο μόνος νομός μαζί με την Πέλλα που είναι εκτός «Εγνατίας» με οδυνηρές συνέπειες. Πριν λίγο καιρό αναγγέλθηκε η κατάργηση της γραμμής του ΟΣΕ Θεσσαλονίκης – Φλώρινας. Το πανεπιστήμιο συρρικνώθηκε και τα ΤΕΙ εξουθενώθηκαν: η Φλώρινα από 4.500 σπουδαστές έμεινε με 2500 μόνο. Δύο τράπεζες έγιναν θυρίδες.
Τα ενεργειακά ζητήματα είναι όλα ανοικτά και επικρέμονται ως «Δαμόκλειος σπάθη» πάνω από τα κεφάλια των Φλωρινιωτών.
Είναι γνωστό ότι στις εσωκομματικές εκλογές δεν σας ψήφισα. Αυτό σε τίποτα δεν με εμπόδισε να βοηθάω με κάθε τρόπο εσάς και την κυβέρνησή μας. Κι ούτε πρόκειται να με εμποδίσει ποτέ. Θέλω να πετύχουμε όλοι μαζί για να βγάλουμε τον Ελληνικό λαό από το πιο φριχτό αδιέξοδο. Δεν υπάρχει πιο λυπηρή λέξη από τη λέξη «αδιέξοδο». Ειλικρινά δεν γνωρίζω αν θα τα καταφέρουμε. Με εντυπωσιάζει η πίστη σας. Με εντυπωσιάζει η αισιοδοξία σας. Πολύ περισσότερο με εντυπωσιάζει ο αγώνας που κάνετε, ένας αληθινός μαραθώνιος που δεν είναι μόνο
Μελαγχολώ αν σκεφτώ ότι την κρίση θα την διαχειρίζονταν ένας από τους άλλους ηγέτες των κομμάτων. Οι της μείζονος αντιπολιτεύσεως παίζουν θέατρο. Υποκρίνονται συνεχώς, κάνουν πως δεν ξέρουν τι έχει γίνει στη χώρα και τι καταστροφή έχουν προκαλέσει. Οι της ελάσσονος αντιπολιτεύσεως, οι της Αριστεράς, αναζητούν το μεγαλείο της νιότης της Αριστεράς και ψάχνουν τον ανύπαρκτο «υπαρκτό σοσιαλισμό». Οι άλλοι γυρεύουν να νοικιάσουν το «ρετιρέ» της πολυκατοικίας γιατί νομίζουν ότι εκεί θα συναντήσουν την εξουσία.
Κατά συνέπεια πιστεύω σε σας. Φοβάμαι όμως μήπως μετά από χρόνια όταν θα αναγγείλετε το «Νενικήκαμεν» δεν θα υπάρχει κανείς τουλάχιστον στον χώρο μας για να το παραλάβει.
Αλλά και αυτό το προτιμώ, αν πρόκειται να σώσουμε την Ελλάδα.
Μέχρι τότε δεν πρέπει να ξεχνάμε ένα μόνο. «Οι άνθρωποι είναι ό,τι και η εποχή τους», όπως λέει ο Βασιλιάς Ληρ. Και η εποχή μας κύριε Πρόεδρε, είναι η χειρότερη εποχή της Νεότερης Ελλάδας.
Σας εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στην δύσκολη συνέχεια που έχει το έργο μας.
