Top

Αλεξάνδρα Βακιτσίδου Το «Διαμάντι της Αυστραλίας» που λάμπει μέσα από την προσφορά

Ημ/νία Ανάρτησης: 3 Φεβρουαρίου, 2025

Έφθασε στην Αυστραλία στα 17 της με μια μικρή καρό βαλίτσα που της έδωσε φεύγοντας ο πατέρας της, «ακολουθώντας… μιαν αγάπη».

Ποιος να το φανταζόταν ότι μερικές δεκαετίες αργότερα, η Αλεξάνδρα Βακιτσίδου, το κοριτσάκι από ένα μικρό χωριό της Φλώρινας, θα ανακηρυσσόταν «Γυναίκα της Χρονιάς 2019 στη Νότια Αυστραλία» και θα διακρινόταν ως η πρώτη Ελληνίδα «πρέσβειρα» του Νοσοκομείου Queen Elizabeth σε αναγνώριση της πολύτιμης προσφοράς της και του φιλανθρωπικού της έργου.

Εδώ και 45 χρόνια διοργανώνει τα «Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα» και τα τελευταία 15 χρόνια το «Australia Day BBQ Fundraiser» και τα δύο για τον ίδιο φιλανθρωπικό σκοπό, τη συγκέντρωση χρηματικών πόρων για την ενίσχυση του Hospital Research Foundation.

Την Ημέρα της Αυστραλίας το σπίτι της Αλεξάνδρας στόλιζαν οι σημαίες της Αυστραλίας και της Ελλάδας, ως σύμβολο της ένωσης δύο λαών που μοιράζονται τις ίδιες αξίες της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης. Στη φωτογραφία, η Αλεξάνδρα Βακιτσίδου (αριστερά) με τον ομοσπονδιακό βουλευτή Αδελαΐδας, Στιβ Γεωργανά, και την γενική πρόξενο της Ελλάδας στην Αδελαΐδα, κα Αλεξάνδρα Θεοδωροπούλου

Την περασμένη Κυριακή, η Αλεξάνδρα άνοιξε και πάλι διάπλατα τις πόρτες του σπιτιού της για να υποδεχθεί φίλους και συνοδοιπόρους της στο δρόμο της ανθρωπιάς και της προσφοράς.

Φέτος, όπως είπε στον «Νέο Κόσμο» η ομογενής φιλάνθρωπος, χάρη στη στήριξη του πολιτειακού πρωθυπουργού Νότιας Αυστραλίας, Peter Malinauskas, η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να διπλασιάσει το ποσό που συγκεντρώθηκε στην εκδήλωση, ανεβάζοντας το σύνολο στις 50.000 δολάρια. Τα μισά από αυτά θα διατεθούν στο Adelaide Royal Hospital και τα υπόλοιπα στο Queen Elizabeth Hospital, για τη στήριξη ερευνητικών προγραμμάτων.

ΕΤΣΙ ΑΡΧΙΣΑΝ ΟΛΑ…

«Για 45 χρόνια λέω τα κάλαντα από πόρτα σε πόρτα. Ξεκίνησα όταν δεν είχα κανέναν εδώ ούτε συγγενείς ούτε τίποτα να μου δίνει χαρά τα Χριστούγεννα. Με το δίσκο που σερβίρουμε καφέ στο χέρι και μια κάρτα, βρήκα παρηγοριά στις ανοιχτές πόρτες, τις ζεστές καρδιές και τα λόγια του κόσμου: ‘Αυτό μας έλειπε’», λέει η Αλεξάνδρα.

Θυμάμαι ένα βράδυ που χτύπησα την πόρτα μιας οικογένειας. Η μητέρα με κοίταξε και με ρώτησε: «Για πού τα μαζεύετε;». Της απάντησα: «Για την περίθαλψη, για το νοσοκομείο, όχι για εμάς». Τότε μου είπε ότι πάσχει από καρκίνο και ότι η κόρη της παλεύει με την ίδια αρρώστια. Με κάλεσε μέσα, κι εγώ, με όση δύναμη είχα, χαμογέλασα και αρχίσαμε να ψάλλουμε: «Καλήν εσπέραν άρχοντες». Πριν φύγω, της είπα: «Του χρόνου θέλω να βρω αυτή την πόρτα ανοιχτή, όχι κλειστή». Και τη βρήκα ανοιχτή.

«Αυτή τη χρονιά την αφιερώνω σε αυτούς που έχουν φύγει από κοντά μας, που δεν μπορέσαμε να τους βοηθήσουμε να γιατρευτούν…», λέει η Αλεξάνδρα και η φωνή της «σπάει» από συγκίνηση.

Alexandra Vakitsidou Hmera Australia 2025 (1)
Ο ομοσπονδιακός υπουργός Yγείας, Mark Butler, χαρακτήρισε την Αλεξάνδρα «Διαμάντι της Αυστραλίας»

«ΑΝ ΔΕΝ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ…»

Γυναίκα της Χρονιάς 2019, «πρέσβειρα» του Νοσοκομείου Queen Elizabeth, και βραβευμένη με το Μετάλλιο του Τάγματος της Αυστραλίας, και όμως εκείνη όταν τη ρωτούν τι επαγγέλλεται απαντά «καθαρίστρια».

Γιατί όπως η ίδια δηλώνει με ταπεινοφροσύνη, «αυτά δεν μετράνε για μένα. Το χαρτί που πήρα από την κυβέρνηση το τιμώ –μην παρεξηγηθώ– αλλά πάνω από όλα είναι ο άνθρωπος. Να μην υποφέρει κανένας και κανένα παιδί».

Και δεν είναι απλώς λόγια. Η Αλεξάνδρα ζει την ανθρωπιά που πρεσβεύει, όπως φάνηκε σε μια συγκλονιστική στιγμή που τη σημάδεψε για πάντα και τη μοιράζεται μαζί μας.

«Ήταν ένα παλικάρι με τον πατέρα του που μόλις είχαν φτάσει από την Ολλανδία, Έλληνες, και δεν είχαν τίποτα – ούτε σπίτι, ούτε ελπίδα. Είχαν περάσει τρεις εβδομάδες εδώ και τους είχαν διώξει. Ο πατέρας, άρρωστος με ζάχαρο, και ο γιος, μόλις 20 χρονών, βρέθηκαν έξω μες στο καταχείμωνο με ένα καροτσάκι σούπερ μάρκετ και δυο μικρές σακούλες.

Στους δρόμους, ρωτούσαν απεγνωσμένα: «Πού να πάμε;». Κάποιος τους είπε: «Πάρτε ευθεία αυτόν τον δρόμο, έχει μια ελληνική εκκλησία εκεί. Κάποιος θα σας βοηθήσει». Και περπάτησαν. Όλη νύχτα έμειναν έξω, ο πατέρας και ο γιος, σε έναν πάγκο. Κρύο, βροχή – και οι δύο κουλουριασμένοι, προσπαθώντας να αντέξουν.

Στις 7:30 το πρωί πήγα να ανοίξω την εκκλησία για μια κηδεία. Μόλις με βλέπει ο πατέρας, με πλησιάζει τρέμοντας: «Please, I am freezing, give me a cup of tea or coffee, I am Greek». Τον κοίταξα και του είπα: «Έλληνας είσαι; Έλα μέσα». Τον έβαλα να ζεσταθεί, κι εκείνος μου λέει: «Να και ο γιος μου». Γυρίζω και βλέπω το παιδί απέναντι από την εκκλησία, κάτω από ένα υπόστεγο στη Βιβλιοθήκη. Έτρεμε.

Τους έφερα μέσα, τους έδωσα να φάνε, να πιούνε, και τους ρώτησα: «Πού θα πάτε;». Το παιδί με κοίταξε με μάτια γεμάτα δάκρυα: «Μην με αφήσετε πάλι έξω να κοιμηθώ, κυρία. Πάγωσα». Του λέω: «Όχι, παιδί μου. Απόψε θα κοιμηθείς στο κρεβάτι μου, κι εγώ θα κοιμηθώ έξω». Με κοίταξε σαν να μην το πίστευε.

Μεσολάβησα στους πολιτικούς για να τους δεχτούν, να τους στηρίξουν. Δόξα τω Θεώ, βρέθηκε ξενοδοχείο, πληρώθηκαν τα απαραίτητα, και οι δύο τους είχαν επιτέλους μια αρχή.

Αυτούς τους ανθρώπους τους είχαν διώξει σαν να ήταν εγκληματίες. Και όμως, το μόνο που ζητούσαν ήταν μια ευκαιρία να ζήσουν». Και καθώς ολοκληρώνει τη διήγησή της, η φωνή της Αλεξάνδρας γεμίζει συγκίνηση καθώς λέει: «Αν δεν γίνουμε άνθρωποι, παιδί μου, τι αξία έχει η ζωή μας;».

Alexandra Vakitsidou Hmera Australia 2025 (2)
Η Αλεξάνδρα απευθύνεται στον κόσμο που συγκεντρώθηκε σπίτι της

ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ

Την Κυριακή, λοιπόν, το σπίτι της Αλεξάνδρας ξεχώριζε. Με τη σημαία της Αυστραλίας από τη μια και της Ελλάδας από την άλλη, σύμβολο της ένωσης δύο λαών που μοιράζονται τις ίδιες αξίες: την ανθρωπιά, τη βοήθεια και τη στήριξη στον συνάνθρωπο, όποια κι αν είναι η πατρίδα του.

«Ενώνουμε τα χέρια μας, Αυστραλοί και Έλληνες, σε μια δυνατή, αδιάσπαστη αλυσίδα. Και καθώς τα υψώνουμε μαζί, θα δει ο Θεός ότι ζητάμε βοήθεια», είπε η ίδια στον «Νέο Κόσμο».

Από το σπίτι πέρασαν περισσότερα από 200 άτομα μεταξύ των οποίων ο Αυστραλός υπουργός Υγείας, Mark Butler, ομοσπονδιακοί και πολιτειακοί βουλευτές, η γενική πρόξενος της Ελλάδας στην Αδελαΐδα, κα Αλεξάνδρα Θεοδωροπούλου, κληρικοί, γιατροί και πλήθος κόσμου.

Η Αλεξάνδρα, με την καρδιά γεμάτη αγάπη και ταπεινοφροσύνη, ζήτησε από όλους τους παρευρισκόμενους να γεμίσουν τα ποτήρια τους με νερό, για να κάνουν μια πρόποση με αγάπη.

«Με αγάπη στον συνάνθρωπό μας που έχει φύγει. Μ’ αυτή την αγάπη να πολεμήσουμε ενωμένοι, να σώσουμε όλους τους υπόλοιπους και τον εαυτό μας μαζί», είπε με συγκίνηση.

«ΟΛΟΙ ΛΕΓΕΣΤΕ ‘ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ’»

«Μου άρεσε πολύ όταν ο υπουργός Υγείας με αποκάλεσε “Διαμάντι της Αυστραλίας”», ανέφερε συγκινημένη στον «Νέο Κόσμο» η Αλεξάνδρα. «Ήταν μια τιμή που δεν την περίμενα, αλλά αυτό που με άγγιξε περισσότερο ήταν η ερώτηση που μου έκανε αμέσως μετά: «Ποιος θα συνεχίσει αυτό που κάνεις;». Χωρίς δεύτερη σκέψη, του απάντησα: «Αν δεν είμαι εγώ, θα είναι μια άλλη Αλεξάνδρα. Γιατί όλοι εδώ μέσα λέγεστε ‘Αλεξάνδρα’».

Δεν έχει σημασία ποιος είμαι, τι τίτλους έχω ή τι κάνω. Σημασία έχει η προσπάθεια που κάνουμε όλοι μαζί. Αυτό το έργο δεν ανήκει σε έναν άνθρωπο, αλλά σε όλους. Δεν το ξεκίνησα μόνη μου, ούτε το κράτησα για μένα. Όλοι μαζί το κάναμε, όλοι μαζί θα το συνεχίσουμε».

Η ΑΔΕΙΑ ΚΑΡΤΑ…

Ξεδιαλύνοντας το… μυστήριο της άδειας κάρτας για τους προσκεκλημένους της, η Αλεξάνδρα γύρισε πίσω στον χρόνο, στη στιγμή που όλα ξεκίνησαν. Ήταν 29 χρόνων και αναζητώντας έναν τρόπο να συνδεθεί με τους ανθρώπους γύρω της πήρε έναν δίσκο, τοποθέτησε μέσα τη χριστουγεννιάτικη κάρτα που της είχε δώσει ο πατέρας της και άρχισε να ψάλλει τα κάλαντα από πόρτα σε πόρτα.

«Ο πατέρας μου δεν έγραψε λόγια μέσα, για να μη με στεναχωρήσει. Έγραφε μόνο “Χρόνια Πολλά” και μου είπε να την κρατήσω, για να με συντροφεύει τα Χριστούγεννα, γιατί θα ήμουν μόνη. Αλλά αυτή την άδεια κάρτα τη γεμίσατε όλοι εσείς. Γεμίσατε την αυλή αυτή με την αγάπη σας. Και τώρα, οι συγγενείς μου είστε εσείς», είπε με συγκίνηση.

Μένοντας στη στιγμή, θυμήθηκε τα λόγια του πατέρα της, την ημέρα που έφυγε από την πατρίδα, 17 χρόνων, με τη μικρή καρό βαλιτσούλα της.

«Μου είπε πέντε πράγματα να θυμάμαι. Αυτά με κρατάνε, με αυτά προχωράω και με αυτά έφτασα εδώ, με όλους εσάς που νιώθω συγγενείς μου: Να έχεις σεβασμό, αγάπη και ταπεινοφροσύνη. Γιατί μην ξεχνάς ότι όλοι βαδίζουμε στον ίδιο δρόμο και πίνουμε από το ίδιο νερό».

πηγή Νέος Κόσμος

TAGGED: Αλεξάνδρα Βακιτσίδου, Ομογένεια, Φλώρινα,