
Πρέσπες 2011: Ζητείται Ελπίς!
Αυτό το σπίτι ήταν ίσως κάποτε το σπίτι ενός πολιτικού πρόσφυγα.
Δεν γύρισε. Δεν υπήρξε νόστος για αυτόν. Η πατρίδα τον θεώρησε «μη Έλληνα το γένος». Με νόμο και βαριές υπογραφές… Νόμος που ισχύει και σήμερα και κουρελιάζει αυτό που λέμε Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Το σπίτι αυτό (υπάρχουν εκατοντάδες άλλα τέτοια στην περιοχή) βρίσκεται στον Άγιο Αχίλλειο. «Στον τόπο τον νησόχτιστο και σα ζωγραφισμένο», όπως έγραψε ο Κωστής Παλαμάς για αυτόν. Στην Μικρή Πρέσπα.
Εκεί υπάρχει από το 999 μ.Χ. υπέροχη βασιλική, μεγαλειώδες ερείπιο σήμερα, κάποτε πατριαρχικός ναός του τσάρου Σαμουήλ, που ήθελε δική του αυτοκρατορία και το πλήρωσε ακριβά.
Στην περιοχή υπάρχουν μεγάλες αποικίες ροδοπελεκάνων και αργυροπελεκάνων. Αυτοί δεν πεινάνε. Πετούν και ζουν ευτυχισμένοι. Στο νησάκι ζουν εικοσιτέσσερις κάτοικοι. Όσοι και τα γράμματα του αλφαβήτου. Αναλφάβητοι. Αυτοί πεινάνε ενίοτε. Ζουν φτωχικά με φασόλια, τσιρόνια, λίγες γελάδες, λίγα ξύλα και μπόλικο φαρμάκι.
«Αιώνες φαρμάκι. Γενιές φαρμάκι.»
Τι κι αν τους επιβουλεύεται ο Γκρούεφσκι; Η πολιτεία τους έχει ξεχάσει.
Η Εγνατία δεν έφτασε ποτέ εκεί! Ο ένας στους δύο νέους είναι άνεργος!
Η ανάπτυξη ούτε τους ακούμπησε…
Εθνικός δρυμός, συνθήκη «Ραμσάρ», τους «προστατεύουν» απ’ την ανάπτυξη!
Νοσοκομείο δεν έχουν. Ούτε Κέντρο Υγείας. Η Φλώρινα απέχει εξήντα χιλιόμετρα. Ο δρόμος είναι παλιός. Κατεστραμμένος. Μια αλβανική νταλίκα τον κλείνει εύκολα τον παγωμένο χειμώνα.
Η Θεσσαλονίκη μακριά. Πολύ μακριά.
Η Αθήνα; Άλλη ήπειρος!
Τα τρένα σταμάτησαν! Η Φλώρινα δεν θεωρήθηκε άγονη γραμμή. Τα 50 εκατομμύρια πήγαν σε άλλες γραμμές. Η Φλώρινα με τα διπλά δοκιμαζόμενα σύνορα και δίχως δρόμο, δεν θεωρείται άγονη…
Οι φοιτητές λιγόστεψαν. Και οι τουρίστες χάθηκαν.
Τα λιγνιτωρυχεία έκλεισαν.
Οι τράπεζες γίνανε θυρίδες.
Και το πετρέλαιο πνίγει τον κοσμάκη. Φανταστείτε τί θα γίνει όταν το ερχόμενο φθινόπωρο εξισωθεί η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης με εκείνη του πετρελαίου κίνησης. Το πετρέλαιο εκεί είναι πιο πολύτιμο από το ψωμί!
Έξι μήνες χειμώνα με θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν. Όχι σπάνια και μείον είκοσι!
Και η φωτογραφία; Έξοχη! Μοναδική. Ανεπανάληπτη. Του Θεσσαλονικέα «μαιτρ» Γιάννη Κυριακίδη, που οι φίλοι του τον φωνάζαμε «αρκούδα».
Τι δείχνει αυτή η φωτογραφία;
Στην άχραντη σιγαλιά των λιμνών και των λελυπημένων σπιτιών, ένας παπάς εν απογνώσει, υψώνει τα χέρια του στους ουρανούς.
Πίσω του το παλαιό μακεδονίτικο αρχοντικό: λίθοι, πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμένα.
Βαρέλια, μια ρόδα και δίχτυα χρονομέτρησαν τον προηγούμενο αιώνα. Ο πάτερ ζητάει Έλεος. Ή μήπως για να θυμηθώ τον Αντώνη Σαμαράκη «Ζητείται Ελπίς.»
Για την πατρίδα μου σας γράφω κύριοι, εν έτη 2011, που την λησμόνησαν απαξάπαντες.
Για την πατρίδα μου. Εκεί που αρχίζει και δεν τελειώνει η Ελλάδα…
Για τα διπλά δοκιμαζόμενα σύνορά της. Σύνορα ψυχροπολεμικά. Τείχη.
Για το μετέωρο βήμα των πελεκάνων, που είναι το μετέωρο βήμα των ανθρώπων, για να θυμηθούμε τον Αγγελόπουλο.
Για αυτά σας γράφω. Και θυμάμαι μια κραυγή του Γιώργου Σεφέρη:
«Ψηλά βουνά δεν μας ακούτε!
Βοήθεια Έλληνες.
Θα λιώσουμε νεκροί με τους νεκρούς».